سازمان بین‌المللی کار به عنوان مرجعی جهاانی برای تضمین و حمایت از حقوق و کرامت انسانی کارگران در برابر استثمار و بهره‌کشی، هفت حق را به عنوان حقوق اساسی کار به رسمیت شناخته است.
در این میان اما دسترسی به دو حق اساسی حق تشکیل آزادانه سندیکاها و اتحادیه‌های صنفی و کارگری و حق بهره‌مندی از ابزار چانه زنی دسته جمعی یا همان حق اعتصاب، برای کارگران در ایران ممنوع بوده و نیروی کار از بهره‌مندی از این دو حق اساسی محروم هستند.
محرومیت از این دو حق اساسی کار در حالی است که لزوم شناسایی آنها برای کارگران و ضرورت بهره‌مندی نیروی کار از آنها علاوه بر مقاوله‌نامه‌های سازمان بین‌المللی کار در میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نیز به رسمیت شناخته شده است.
از سوی دیگر نیروی کار در ایران علاوه بر عدم بهره‌مندی از این دو حق اساسی خود، در موارد بی‌شماری صرفا به دلیل تلاش برای دسترسی یا مطالبه آنها با برخورد امنیتی و قضایی روبرو شده است.
در عین حال اگرچه برگزاری حق اعتصاب در قوانین مربوط به کار در ایران مورد شناسایی قرار نگرفته اما جرم‌انگاری نیز نشده و از این رو قانونا هرگونه برخورد قضایی و امنیتی با اعتصاب‌گران در ایران از آنجا که مستند قانونی ندارد غیرقانونی است و تحدید آزادی‌های مدنی شهروندان محسوب می‌شود.
حقوق آزادی 